Arte otoniano

L'arte otoniano ye un estilu nel arte prerrománicu xermanu, que toma tamién delles obres de los Países Baxos, el norte d'Italia y l'este de Francia. Foi nomáu pol historiador d'arte Hubert Janitschek pola dinastía otoniana que gobernó Alemaña y el norte d'Italia ente 919 y 1024, so los reis Enrique I el Pajarero, Otón I, Otón II, Otón III y Enrique II.^[1] Cola arquiteutura otoniana, ye un componente clave del Renacimientu otoniano (circa 951-1024). Sicasí, l'estilu nin empezó nin terminó de manera coincidente col gobiernu de la dinastía. Surdió delles décades dempués, yá nel so gobiernu y persistió más allá de los emperadores otonianos nos reinaos de la dinastía Salia temprana, qu'escarez d'una etiqueta d'estilu artística propia.^[2] Nel esquema tradicional de la historia del arte, l'arte otoniano sigue al arte carolinxo y preciede al arte románicu, anque les transiciones en dambos estremos del periodu son graduales y non repentines. Al igual que'l primeru y a diferencia del postreru, foi en gran midida un estilu acutáu a unes poques de les pequeñes ciudaes de la dómina y a importantes monesterios, según a los círculos de la corte del emperador y de los sos principales vasallos.

Dempués del cayente del Imperiu carolinxu, el Sacru Imperiu Romanu foi restablecíu so la saxona dinastía otoniana. D'esto surdió una fe anovada na idea d'Imperiu y una Ilesia reformada, creando un periodu de mayor fervor cultural y artísticu. Foi nesta atmósfera na que se crearon obres maestres que fundieron les tradiciones nes que s'inspiraron los artistes otonianos: modelos d'orixe na antigüedá tardida, carolinxos y bizantinos. L'arte otoniano que sobrevive ye en gran parte relixosu, en forma de manuscritos allumaos y trabayos de metal, y producióse nun pequeñu númberu de centros pa un amenorgáu grupu de patrones nel círculu de la corte imperial, según figures importantes na ilesia. Sicasí, gran parte d'ella foi diseñada pa ser amosada a un públicu más ampliu, especialmente a los pelegrinos.^[3]

L'estilu ye xeneralmente grandiosu y pesáu, dacuando escesivu, y primeramente menos sofisticáu que los sos equivalentes carolinxos, con menor influyencia direuta del arte bizantino y menos comprensión de los sos modelos clásicos. Pero alredor de 1000 una sorprendente intensidá y espresividá remanecieron en munches obres, como «una monumentalidad solemne que combina con una interioridá vibrante, una calidá mundano y visionario con una atención aguda a l'actualidá, a los patrones superficiales de llinies fluyíes y ricos colores brillosos con un emocionalismo apasionáu».^[4]

1. ↑ Dictionary of Art Historians: Janitschek, Hubert
2. ↑ Suckale-Redlefsen, páx. 524.
3. ↑ Beckwith, 81–86; Lasko, 82; Dodwell, 123–126.
4. ↑ "a solemn monumentality is combined with a vibrant inwardness, an unworldly, visionary quality with sharp attention to actuality, surface patterns of flowing lines and rich bright colours with passionate emotionalism". Honour y Fleming, páx. 277.